Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zgodnie z napisem na okładce wiedziałam, że będzie to zabawna powieść, ale nie spodziewałam się, że momentami aż tak bardzo. Bo rodzinka, jaką tu spotkamy, z pewnością jest nietuzinkowa. Wręcz ekscentryczna bym powiedziała. Ich wzajemne animozje, niesnaski, nieporozumienia i cięte riposty sprawiają, że nie mamy szansy na nudę. Każda z postaci jest istotna dla fabuły. Nawet zwierzęta nie zostały pominięte i również otrzymały swoją rolę.

Iwona Mejza przypomina, że rodzina to dla człowieka największy skarb i wartość. To w niej tkwi siła. Przyznanie się do pomyłki to nie słabość i grzech. Czy bohaterowie to zrozumieją? Czy Ferdynand dobrze postąpił stawiając rodzinę w sytuacji, w której muszą ze sobą wytrzymać rok, aby otrzymać spadek? Czy odbudują więzi rodzinne? Widzimy tu, jak ważne jest wzajemne zrozumienie, wsparcie, szczera rozmowa oraz uwzględnianie bliskich w swoich planach na życie. 

"Jakież to proste, wręcz oczywiste. Radość z życia. Jakże trudne do stosowania w praktyce."

Interesująco wypadł motyw pieniędzy oraz tego, jak ludzie pod ich wpływem się zmieniają, co są w stanie zrobić, by się wzbogacić. Nierzadko kosztem innych. Czy wszyscy zrozumieją, co jest w życiu najważniejsze?

Podczas lektury pojawia się mnóstwo pytań, wątpliwości, sekretów i tajemnic. Ale i po przewróceniu ostatniej strony coś pozostaje. Nie wszystko zostaje wyjaśnione... Zostawia to być może otwartą furtkę do kontynuacji tej historii... Fajnie byłoby raz jeszcze wrócić do dworku na Malinowym Wzgórzu i jego mieszkańców. 

"Tajemnice Malinowego Wzgórza" to lekka, zabawna, acz niepozbawiona życiowej mądrości powieść o skomplikowanych relacjach rodzinnych i tajemnicach z przeszłości. Sprawdźcie, czy wszystkie waśnie zostaną zażegnane.

Zgodnie z napisem na okładce wiedziałam, że będzie to zabawna powieść, ale nie spodziewałam się, że momentami aż tak bardzo. Bo rodzinka, jaką tu spotkamy, z pewnością jest nietuzinkowa. Wręcz ekscentryczna bym powiedziała. Ich wzajemne animozje, niesnaski, nieporozumienia i cięte riposty ...

Rozwiń

Zwiń

Paryż... miasto miłości, do którego tak tłumnie przybywają zakochani. Piasecka Sawicka doskonale oddała jego magiczną atmosferę. Jakże chciałabym przejść się tymi urokliwymi uliczkami, odwiedzić przytulne kawiarenki, posłuchać francuskich melodii, zobaczyć migocącą milionem światełek o północy wieżę Eiffla, przespacerować się nad Sekwaną... Fajnie byłoby stanąć oko w oko z tym wszystkim. 

Inka i Oskar zaczęli swoją znajomość od kłamstw i niedomówień. Nie tędy droga. Daleko na tym się nie zajedzie. A im dalej brniemy w kłamstwa, tym trudniej będzie się z nich wyplątać, wyjaśnić. 

"Dwa tygodnie w Paryżu brzmiało jak magiczne zaklęcie, jak klucz, który otwiera przed nią sezam niezliczonych przyjemności, jak spełnienie marzeń, których nawet nie oczekiwała."

Historia pokazuje, że w dłużej mierze to od nas samych zależy, jak będzie wyglądało nasze życie. A jeszcze otaczając się życzliwymi osobami, na których pomóc możemy liczyć oraz odnajdując w sobie siłę, marzenia stają przed nami otworem. Kobiety już tak mają, że drzemie w nich ogromna siła, dzięki której mogą przenosić góry. A ryzyko? Czasem warto postawić wszystko na jedną kartę, niż nie zrobić nic i później tego żałować. 

"(...) - Dlatego trzeba życie rwać jak świeże maliny w przydomowym sadzie, bo nim się spostrzeżesz, nadejdzie jesień, a po niej zima i jedyne, czego będziesz żałowała, to tego, że bałaś się szaleć."

Książka jest lekka, ale również niepozbawiona garści wskazówek i życiowych mądrości. Poważniejsze wątki, takie jak: trudności finansowe czy ojciec wypominający córce błędy młodości, przelewający na nią swoje niespełnione ambicje (och, jak ja chciałam go ukatrupić!), idealnie korelują z tymi szalonymi i zabawnymi. Jest też miejsce na wzruszenie, głównie za sprawą kradnącego serce rezolutnego Iwa. Pojawiają się zawirowania, zwroty akcji i fabularne niespodzianki.

"Szalone noce w Paryżu" to niezwykła podróż do miasta miłości i przygód. To ciepła powieść, która pozwoli uwierzyć Wam, że marzenia są na wyciągnięcie ręki. To co, wsiadacie w samolot i lecicie? Paryski klimat czeka!

Paryż... miasto miłości, do którego tak tłumnie przybywają zakochani. Piasecka Sawicka doskonale oddała jego magiczną atmosferę. Jakże chciałabym przejść się tymi urokliwymi uliczkami, odwiedzić przytulne kawiarenki, posłuchać francuskich melodii, zobaczyć migocącą milionem światełek o pół...

Rozwiń

Zwiń

Pewnie choć raz w życiu każdy z nas myślał, że nic od niego nie zależy i że już gorzej być nie może. Towarzyszące nam wówczas bezsilność, brak perspektyw, poczucie poniesionej porażki, a niekiedy i zdrady czy kłamstwa na długo mogą odebrać nam siły, by stawiać czoło codzienności. Ta historia doskonale przełamuje ten stan rzeczy, pokazując, że nie zawsze jest aż tak źle, jakby nam się wydawało.

Krystyna Mirek porusza w książce wiele ważnych tematów i problemów. To samotne macierzyństwo, relacje z córką, nieudane relacje partnerskie, trudy życia, oszczędzanie, by zapewnić córce lepszą przyszłość, poświęcenie dla drugiej osoby i zapominanie o własnych potrzebach. Podkreśla, że nie wolno nam zapominać o sobie. Znana formułka, że "szczęściliwa matka, to szczęśliwe dziecko" tylko potwierdza jej prawdziwość. Jesteśmy tak samo ważne, jak szczęście naszych dzieci. Jednakże trzeba mieć na uwadze to, by nie dać się zwieść pozorom, pochopnie nie rzucać się w ramiona drugiej osoby. Zaufania nie zdobywa się na pstryknięcie palcami. 

"(...) tak długo tłumiła wszystkie swoje potrzeby, że któregoś dnia coś w niej pękło. I nagle potężna wezbrana fala niezaspokojonych emocji, pragnień wybuchła z wielką mocą, zamiatając wszystko po drodze."

Autorka postawiła przede wszystkim na relacje międzyludzkie. Będzie to relacja córka-matka, przyjaciółka-przyjaciółka czy damsko-męskie. Istotne okazały się tu szczerość, rozmowa i przyznanie się do błędu. A to, jak wiemy, nie jest takie proste. 

To, co mnie zaskoczyło, to to, że spodziewałam się, że spotkam tu walkę o marzenia, a ostatecznie wszystko w życiu bohaterek działo się jakby przez przypadek. 

"Miała wrażenie, że kiedyś takich kobiet, którym jest w życiu ciężko, było więcej. A teraz została już tylko ona sama."

"Kiedy cię spotkałam" to słodko-gorzka powieść niosąca nadzieję na lepszy czas. To historia, która przestrzega przed pochopnym zaufaniem niewłaściwej osobie. To lektura udowadniająca, że w życiu liczy się rodzina, prawdziwe uczucie i bliskość, a nie ilość zer na koncie. To książka dla każdej z nas. Polecam!

Pewnie choć raz w życiu każdy z nas myślał, że nic od niego nie zależy i że już gorzej być nie może. Towarzyszące nam wówczas bezsilność, brak perspektyw, poczucie poniesionej porażki, a niekiedy i zdrady czy kłamstwa na długo mogą odebrać nam siły, by stawiać czoło codzienności. Ta histor...

Rozwiń

Zwiń

Tym razem Anna H. Niemczynow napisała wielopłaszczyznowy dramat psychologiczny. Sprawiła, że moja dusza i serce zostały poruszone do głębi. Historia wyzwoliła we mnie mnóstwo emocji i uczuć. Towarzyszyły mi złość, niedowierzanie, smutek.

"Stanąć z prawdą twarzą w twarz to dopiero początek. Potem trzeba żyć życie dzień po dniu. Brać się w ramiona, a dopiero potem w garść. To pierwsze bywa najtrudniejsze."

Autorka skupiła się na studium psychologicznym postaci. Ukazała również, jak duże konsekwencje mogą nieść podjęte życiowe wybory i decyzje. Mamy tu wątek romansu i rozwodu. A pośrodku tego galimatiasu dziecko, które nie potrafi sobie poradzić w obliczu rozstania rodziców. To zawsze ono w takiej sytuacji jest najbardziej pokrzywdzone, najbardziej cierpi. Rozwód jest końcem, ale i początkiem czegoś nowego. Trzeba mieć tylko na uwadze to, że nie jesteśmy w tym wszystkim sami. Ból, rozczarowanie, strach, brak poczucia bezpieczeństwa i stabilności, trauma - z tym mierzą się bohaterowie. Ale to nie wszystko. Ktoś porwie się na intrygę... którą może skrzywdzić bliskich.

"Codzienność przeżywana chwila po chwili, chociaż tak niedoceniana i bagatelizowana, naprawdę potrafi łączyć. Uświadamiamy sobie to bardzo często dopiero wówczas, kiedy stoimy na krawędzi przepaści i zastanawiamy się, czy opłaca się w tę przepaść skoczyć."

Ta historia przestrzega przed pochopnym ocenianiem wyborów i zachowań innych. W pewnym momencie nie jesteśmy pewni, kto tu jest ofiarą, a kto winnym. Przed oceną trzeba znać prawdę i wszystkie okoliczności danej sprawy.

Długo zastanawiałam się nad tytułem. Miałam kilka pomysłów, ale to, co finalnie się okazało... totalnie mnie zaskoczyło. Tego nie dało się przewidzieć. Jestem w szoku! Książka pochłania od pierwszej do ostatniej strony. Naprawdę trudno się oderwać.

"Należy do mnie" to głęboko poruszający, łamiący serce, mocny dramat rodzinny. To książka o tym, że w imię miłości i dobra drugiego człowieka jesteśmy w stanie zrobić wszystko. Tylko, czy to nas usprawiedliwia? Jeśli myślicie, że znacie kogoś na wskroś - ta powieść zburzy Waszą pewność. Czytajcie!

Tym razem Anna H. Niemczynow napisała wielopłaszczyznowy dramat psychologiczny. Sprawiła, że moja dusza i serce zostały poruszone do głębi. Historia wyzwoliła we mnie mnóstwo emocji i uczuć. Towarzyszyły mi złość, niedowierzanie, smutek.

"Stanąć z prawdą twarzą w twarz to dopiero poc...

Rozwiń

Zwiń

Ależ ta książka mnie zachwyciła! Wycisnęła z moich oczu morze łez, chwyciła za serce, a po przeczytaniu trudno było mi ją odłożyć. Długo o niej myślałam, czułam się przytłoczona ogromem emocji, ciężko było mi pozbierać rozbiegane myśli. Spotkałam tu mnóstwo bólu, cierpienia i smutku.

"To, co wiedziałem o bliznach, to to, że te na zewnątrz są skutkiem tych wewnętrznych i zawsze te widoczne dla oczu są mniejsze niż te, które skrywamy wewnątrz.  Skoro Hiacynta posiada bliznę wielkości swojej ręki, to jak ogromną była ta, której nie można dostrzec gołym okiem?"

Karolina Klimkiewicz w dużej mierze skupiła się na warstwie psychologicznej postaci, a to bardzo lubię w książkach. Wraz z bohaterami przeżywamy ich wzloty i upadki. Autorka poruszyła tu sporo niełatwych, acz niezwykle ważnych problemów. To zdrowie psychiczne, trudne dzieciństwo, przemoc, niespodziewana śmierć, próby samobójcze, depresja, choroby czy uzależnienia. Muszę przyznać, iż z każdą stroną odnosiłam wrażenie, iż ta historia w jakiś sposób dotyczy również i mnie. Ze względu na tematykę jeszcze bardziej zrozumiałam, jak cenne jest życie i walka o nie oraz to, że nigdy nie wolno nam się poddawać, rezygnować z niego. Równie istotną kwestią jest umiejętność wybaczania innym, jak i sobie samym. A dzięki miłości i wsparciu drugiej osoby możemy dostrzec prawdę i odnaleźć szczęście. Potrzeba miłości jest tu kluczowa. Macie obok siebie prawdziwego przyjaciela? Między Hiacyntą a Teodorem nie od razu wszystko szło gładko. Ich relacja wymagała cierpliwości, rozmowy i nauki zaufania. 

"Oboje jednak naznaczeni byliśmy bliznami, których nic i nigdy nie wymaże. Nie wiedziałam tylko, czy budowanie jakiejkolwiek relacji na cierpieniu jest słuszne."

Powieść "Najskrytsze miejsca duszy" dosłownie poruszy Waszą duszę. Otrzymacie tornado emocji, czegoś się nauczycie, dostaniecie nadzieję, ale i też w pewnym momencie zostanie ona Wam odebrana. To książka prawdziwa, realna, która skruszy niejedno serce. Zapewniam, że Hiacyntę i Teo będziecie chcieli utulić. Lektura obowiązkowa dla każdego!

Ależ ta książka mnie zachwyciła! Wycisnęła z moich oczu morze łez, chwyciła za serce, a po przeczytaniu trudno było mi ją odłożyć. Długo o niej myślałam, czułam się przytłoczona ogromem emocji, ciężko było mi pozbierać rozbiegane myśli. Spotkałam tu mnóstwo bólu, cierpienia i smutku.

&quo...

Rozwiń

Zwiń

Każdy z nas ma większe lub mniejsze marzenia, prawda? Jeśli udaje się je zrealizować - czujemy się spełnieni i szczęśliwi. Bywa, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Życie potrafi być nieprzewidywalne i wywrócić wszystko do góry nogami. Czasem nasze marzenia muszą poczekać lub nigdy nie dojdą do skutku. Jednak zawsze warto o nie walczyć. 

"Za każdym razem, gdy próbuję latać, upadam. Straciłam swoje skrzydła, Matt.
- Zatem musisz nauczyć się szybko biegać. Gonienie marzeń jest równie istotne, co latanie."

To książka, w której zatraciłam się i pokochałam od pierwszego zdania. To historia, na którą składają się emocje. Łzy wzruszenia, radość, rumieniec i przeczołganie - Monika Cieluch doskonale wie, co zrobić, byśmy wszystko co przeczytamy, odczuwali całym sobą. 

Relacja między Brooklyn i Mattem jest bardzo realna. Naprzemienna narracja pozwala dowiedzieć się, co wydarzyło się między bohaterami w przeszłości. Autorka podkreśla, jak ważne jest wsparcie rodziny. Niestety Matt tego nie otrzymał. Ale nie jest to decydujący aspekt w tym, czy uda się nam przezwyciężyć trudności. Liczy się nasza determinacja w walce i więź z bliską osobą.

"Po prostu bądź. Bądź przy niej nawet wówczas, gdy nie będzie tego chciała. Bądź, gdy będzie kazała ci wyjść, bądź, gdy z bezradności będzie cię wyzywała. Bądź bez względu na wszystko, na przekór, na złość, na zawsze i na wieczność..."

Moje serce zdobyła również przesłodka, urocza, z dziecięcą szczerością i bezpośredniością Bessi. Za jej sprawą i pomysłów uśmiech nie schodził mi z twarzy. Wniosła do książki sporo światła i pozytywnych wibracji. A to, że niejednokrotnie stawiała Matta w niezręcznych sytuacjach... no cóż, takie są już dzieci.

"Na zawsze i na wieczność" to jedna z tych książek i z bohaterami, którzy zostaną ze mną na dłużej. Ba! Nawet na zawsze! Strach, lęk, tajemnice, poświęcenie, trudne decyzje i tak kluczowy wątek obietnicy złożonej bliskiej osobie - daje piękną, acz i bolesną powieść, którą musicie przeczytać. Poznajcie moc przyjaźni i miłości, dla których czas to pojęcie względne. I gońcie swoje marzenia!

Każdy z nas ma większe lub mniejsze marzenia, prawda? Jeśli udaje się je zrealizować - czujemy się spełnieni i szczęśliwi. Bywa, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli. Życie potrafi być nieprzewidywalne i wywrócić wszystko do góry nogami. Czasem nasze marzenia muszą poczekać lub nig...

Rozwiń

Zwiń

Zakładam, że wielu z Was wkurza w książkach naiwność kobiecej postaci. Tu taką znajdziemy. Jednak nie spisujcie tej bohaterki na straty. Słabość Wiktorii w jakiś sposób jest szczera, dlatego udało się jej zdobyć moją sympatię. Jak każdy z nas spragniona jest ciepłych uczuć, bliskości, a przede wszystkim dojrzałej relacji. 

Mimo poruszanych niełatwych tematów, takich jak: niepełnosprawność, relacje rodzinne czy trudności życiowe książka tchnie lekkością. Poza tym na pierwszym planie mamy uczucia. Zarówno te młodzieńcze, jak i te dojrzałe.

Czytałam już sporo książek z różnego rodzaju niepełnosprawnościami, ale z motywem niedosłuchu niezbyt wiele. Edyta Świętek dobrze oddała codzienność, z jaką musi mierzyć się taka osoba.

To historia, która pokazuje, że w życiu nie ma nic na zawsze. Jednocześnie nigdy nie jest za późno, by zacząć od nowa. A zmiany są wpisane w naszą codzienność. Bardzo nurtowało mnie, dlaczego miłość Wiktorii, jej matki Dominiki i babci Reginy nie jest tą jedyną na całe życie? Było w nich mnóstwo rozterek i wątpliwości.

"(...) najbardziej oczywistą sprawą w naszym życiu są nieustanne zmiany. One zachodzą, chcemy tego czy nie. Nic nie jest trwałe."

Nie jest to lektura, która obfituje w jakieś spektakularne zwroty akcji, ale na pewno nie zabraknie kłamstw, zdrad i inrygi dziadków, więc działo się będzie sporo. Niewinność będzie szła w kontrze z podłością i wyrachowaniem.  Pojawi się również motyw drugiej szansy. Jednak jak się okaże, nie każdy na nią zasługuje, a ci, którzy na nią zasługują, nie otrzymają jej.

Autorka pięknie, w malowniczy sposób ukazała piękno urokliwego Lubomierza. Pojawił się również wątek kulinarny i muzyczny z tekstami Janusza Radka czy odniesienia do kultowych filmów z Kargulem i Pawlakiem.

"Lato o smaku miłości" to skłaniająca do refleksji powieść o niedomkniętej przeszłości, zawirowaniach miłosnych i walce o szczęście. Dorzućmy uciekającą pannę młodą, przebojową, do ukochania babcię i psotnego kota... Brzmi jak z dobrej komedii romantycznej? 

Zakładam, że wielu z Was wkurza w książkach naiwność kobiecej postaci. Tu taką znajdziemy. Jednak nie spisujcie tej bohaterki na straty. Słabość Wiktorii w jakiś sposób jest szczera, dlatego udało się jej zdobyć moją sympatię. Jak każdy z nas spragniona jest ciepłych uczuć, bliskości, a pr...

Rozwiń

Zwiń

Charlaine i Aryan to dwie skrzywdzone dusze, które przez to, co ich spotkało, tak dobrze się rozumieją. Życie nie obniosło się z nimi łaskawie. Chłopak nie wie, czym jest prawdziwa miłość, że okazywanie emocji to nic złego. Bo i skąd, skoro nikt mu tego nie pokazał? Najbardziej złościło mnie to, że to jego ojciec był winny jego krzywdy. Chłód, opanowanie i powaga to jedyne co wyniósł z domu.

"Zwyczajnie wierzyłam, że szczęśliwe zakończenie jest zarezerwowane dla każdego. Tylko nie dla mnie."

Relacja, jaka ich połączyła, to jak przedstawiła ją Weronika Schmidt... po prostu mnie urzekła. Tu wszystko mi zagrało. Napięcie i chemia była wyczuwalna, ale nic nie działo się za szybko. Metoda małych kroczków pozwala im przywiązać sę do siebie, zbudować solidne fundamenty pod trwały związek. Trudne przeżycia sprawiły, że nałożyli maski. Ale gdy coraz lepiej się poznawali, zmieniali się, otwierali na siebie, na uczucia. Z czasem przyszło zaufanie oraz to, że mogli na siebie liczyć. Takie drobne gesty czasem znaczą naprawdę więcej niż wszystko inne.

"Oboje byliśmy zagubieni w swoich emocjach i całkowicie traciliśmy przy sobie rozum."

Charlaine i Aryan to postaci, które kradną nasze serca od pierwszej strony i tak już zostaje do końca. I nie zraża nas nawet to, że niekiedy podejmowali niezrozumiałe dla nas decyzje. Dzięki odpowiednimu tempu mamy czas, by wszystko sobie przeanalizować i spróbować postawić się na ich miejscu. Ale warto też zwrócić uwagę na relację bratersko-siostrzaną między Aryanem i Emily. Co prawda nie zawsze się dogadywali, ale wiedzieli, że muszą trzymać się razem.

"I tylko ode mnie zależało, czy dam jej szczęście, czy skrzywdzę mocniej, niż zrobił to ktokolwiek inny przede mną."

Widzimy, że ani pieniądze ani sławni rodzice nie gwarantują szczęścia dzieci. Do tego potrzeba jest miłość, okazywanie uczuć i zainteresowanie. 

"Whiskey in a teacup" to historia, która udowadnia, że warto otworzyć się na uczucia, dopuścić do siebie emocje. A jeśli przyjdzie porażka, niepowodzenie - cóż,  trzeba wstać i próbować dalej. A dlaczego whiskey w filiżance? To już pozostawiam Wam do sprawdzenia.

Charlaine i Aryan to dwie skrzywdzone dusze, które przez to, co ich spotkało, tak dobrze się rozumieją. Życie nie obniosło się z nimi łaskawie. Chłopak nie wie, czym jest prawdziwa miłość, że okazywanie emocji to nic złego. Bo i skąd, skoro nikt mu tego nie pokazał? Najbardziej złościło mn...

Rozwiń

Zwiń

"Cień przeszłości" jest trzecim tomem trylogii Niebezpieczna miłość. Każda z części dotyczy innych głównych bohaterów, więc można czytać je niezależnie od siebie. Ta odsłona zawiera mniej wątku mafijnego, który został zepchnięty na dalszy plan. Jest też najlżejsza, momentami nawet zabawna, choć pojawią się chwile niebezpieczne i zagadkowe, a i trudnych tematów też nie zabraknie. Uważam to za dobre posunięcie, gdyż Weronika Tomala większą uwagę skupiła na samych bohaterach, ich relacjach, uczuciach i emocjach. 

Tym razem prym będzie wiodła Mia. To kobieta bardzo zraniona, która pragnie wreszcie sama decydować o sobie. Jednocześnie waleczna, o silnym charakterze, więc nie dziewi jej bunt i sprzeciw wobec brata. Została zdradzona, ale potrafi się podnieść, a przy tym pokazać wszystkim, że nie jest tylko siostrą Fabio, a Mią. Podejmuje pracę w warsztacie samochodowym jako sekretarka, gdzie poznaje mechanika Damiano. Mężczyznę pełnego goryczy i nienawiści do tych, którzy zniszczyli jego rodzinę. Kobieta nie ma pojęcia, że z tym skrytym i tajemniczym facetem łączy ją pewna przeszłość... I tu pojawia się tytułowy cień przeszłości, który mocno wpłynie na ich relacje. Oboje silni, uparci, ale i zagubieni. Co z tej wybuchowej mieszanki wyniknie? Mówi się, że miłość potrafi uleczyć, że potrafi wybaczać, że buduje. Czy i w tym przypadku będzie to możliwe?

"Prawdziwe zło często kryje się tam, gdzie chcemy go widzieć. Niebezpieczeństwo ma wiele imion, ale najwięcej krzywd wyrządzają nasza nieświadomość i psychiczna blokada, która nie pozwala nam otworzyć się na prawdę."

Historia Mii i Damiano udowadnia, że zawsze trzeba walczyć o miłość, nie wolno nigdy się poddawać. Przeszłość należy zostawić za sobą i pozwolić, by to przyszłość stała się dla nas priorytetem, o który warto się starać. 

"Czasem potrzeba wstrząsu, by móc zacząć w końcu normalnie żyć. Jak to ktoś kiedyś powiedział, każdy marny koniec jest początkiem nowej drogi. Lepszej drogi."

A Fabio... no cóż, pokazuje dwie twarze. Tę dobrą, ale i tę złą, mroczną. Jednak nie zmienia to faktu, że w dalszym ciągu bardzo go lubię. Wszak robi to wszystko w imię miłości, prawda? 

"Cień przeszłości" to pełna emocji powieść w lekkim mafijnym klimacie o zakazanym uczuciu, walce o niezależność, trudnych wyborach, uzależnieniu. Co okaże się ważniejsze - lojalność wobec rodziny czy miłość? Wygra nienawiść czy fascynacja? I jaka legenda wiąże się z welonem świętej Agaty? Sprawdźcie koniecznie! Sycylijska Katania czeka! 

"Cień przeszłości" jest trzecim tomem trylogii Niebezpieczna miłość. Każda z części dotyczy innych głównych bohaterów, więc można czytać je niezależnie od siebie. Ta odsłona zawiera mniej wątku mafijnego, który został zepchnięty na dalszy plan. Jest też najlżejsza, momentami nawe...

Rozwiń

Zwiń

Niekiedy zagraniczni (choć i polscy również) autorzy poruszający w swoich książkach tematykę II wojny światowej, wykazują się niedostateczną znajomością tego okresu. Albo po prostu nie potrafią też trzymać się faktów. Na szczęście "Córki Warszawy" okazały się pozycją godną uwagi. 

W tej książce jest także miejsce na fikcję literacką. Takie połączenie wyszło Marie Frances znakomicie. Tym bardziej, że udało się zrobić to na zasadzie płynności. Byłam ciekawa, w jaki sposób autorka przedstawi część poświęconą Irenie Sendlerowej - pielęgniarce, która pracowała w polskim podziemiu i ratowała żydowskie dzieci, jak i tę współczesną część dotyczącą Lizzie. Obie pochłonęły mnie w równym stopniu. Wszystko to, o czym czytałam, rozdzierało moje serce, wzruszało i dawało nadzieję (mimo iż zewsząd tej nadziei było mało), że warto walczyć, nie poddawać się. Z mroku wyłaniało się światło. Obie kobiety wykazały się odwagą i determinacją, choć każda z nich żyła w innych czasach.

"Gdyby wszyscy uczciwi ludzie siedzieli cicho, powiedzieli sobie "Niech będzie, co ma być", ograniczyli się jedynie do modlitwy i nadziei na lepsze czasy, to jaka byłaby szansa, że cokolwiek się zmieni?"

To trudna i wstrząsająca lektura. Autorka potrafiła uchwycić prawdziwe okrucieństwa, jakich doświadczyli polscy Żydzi w getcie. Ukazała horror, nieludzki reżim i ideologię, jakie ludzie zgotowali ludziom. Ale z drugiej strony wojna to nie tylko zło. Ona potrafi wykrzesać z człowieka odruchy bezinteresowności, pomagania potrzebującym. To bardzo budujące, pokrzepiające i przywracające wiarę w ludzkość.

"(...) najtrudniejsza ze wszystkich walka toczy się w nas samych i że jeśli za bardzo przywykniemy do warunków, w jakich przyszło nam żyć i działać, możemy utracić zdolność odróżniania dobra od zła. Ten bolesny stan - strachu, udręki i niepewności - był ceną, jaką należało zapłacić za wiedzę, co jest dobre."

To porywająca, łamiąca serce, głęboko poruszająca i inspirująca powieść o tym, jak duży wpływ ma wojna na przyszłe pokolenia. To historia, o której nigdy nie wolno nam zapomnieć. Jeśli szukasz satysfakcjonującej i z prawdziwą bohaterką (małą ciałem, wielką duchem) lektury - sięgnij po "Córki Warszawy". Poznasz co to kobieca siła, odporność i moc prawdy w obliczu niewyobrażalnego terroru  i  brutalności. 

Niekiedy zagraniczni (choć i polscy również) autorzy poruszający w swoich książkach tematykę II wojny światowej, wykazują się niedostateczną znajomością tego okresu. Albo po prostu nie potrafią też trzymać się faktów. Na szczęście "Córki Warszawy" okazały się pozycją godną uwagi....

Rozwiń

Zwiń